Whore's Glory
"Ik ben nu met pensioen, " vertelt een oudere dame, "maar in mijn hoogtijdagen was ik nummer 1 en hielp ik 40 mannen per dag aan hun gerief!". Klinkt als Seks voor de Buch maar Whore's Glory geeft een bijzonder openhartig beeld van de seksindustrie.
Laat voorop worden gesteld dat Whore's Glory geen blijmoedige documentaire is. Filmmaker Michael Glawogger vermijdt in de slotstuk van zijn Globalisation-trilogy melodrama en het is (gelukkig?) niet de ellendige, zwaarmoedige film die ook gemaakt had kunnen worden. De triestheid had gemakkelijk benadrukt kunnen worden door het geheel er troosteloos uit te laten zien maar de rijke kleuren worden juist in al hun pracht getoond. Het bordeel in Bangladesh is een explosie van kleur en de cinematografie van Wolfgang Thaler is mooier dan we van dit soort documentaires gewend zijn. Er is geen Herzogiaanse voice-over die ons vertelt hoe erg en uitzichtloos het allemaal is. Als er iets uit de film naar voren komt is het dat ondanks het feit dat deze vrouwen als seksvee verhandelt worden, ieder zijn eigen individualiteit heeft behouden. Daaruit moet niet de indruk ontstaan dat de film geen positie inneemt, het woord Glory uit de titel is wel degelijk sarcastisch, want we krijgen zeker wat ellende te zien.
Zo zijn enkelen van de hoertjes overduidelijk minderjarig en wordt er door de hoerenmadam hard opgetreden wanneer de zaken niet lopen zoals ze wil. Een van de vrouwen vertelt over de ongemakken van haar beroep alsof ze het over lichamelijk belastend werk als schoonmaken heeft, alleen nu gaat het over te grote penissen en het feit dat ze haar klanten twee keer per uur moet 'bedienen' en dat zulke zaken zeer gaan doen, maar olie helpt soms. Een van de vermoedelijk minderjarige meisjes verzucht na een stilte starend in het niets, dat ze nog iets wil zeggen. Dat de vrouwen daar eigenlijk ongelukkige wezen zijn, dat overleven als vrouw werkelijk zwaar is. Ze vraagt zich af waarom het nodig is dat zij met zoveel leed moeten leven en of er geen andere weg voor hen is. Is er een weg en wie kan dat voor haar beantwoorden? Dan blijft ze stil, met haar vingers frunnikend. Whore's Glory toont en doet verslag, maar heeft niet de pretentie vragen als deze te kunnen beantwoorden.
 |
| de 'Fishtank' in Bangkok waar mannen het nummer van hun gewenste dame door kunnen geven |
Hoewel het er duidelijk anders in toe gaat in de drie landen, blijkt (misschien niet geheel verassend) dat vooral de overeenkomsten frappant zijn. De daadwerkelijke structuur die aan de prostitutie-industrie ten grondslag ligt blijft vaag. We krijgen de big shots niet te zien, het kartel wat The Zone in Mexico leidt blijft buiten beeld. Waar het in Bangkok business as usual lijkt, zien we in in het verkrampte claustrofobische bordeel van Bangladesh de vrouwen (meisjes) dus wel klagen. The Zone in Mexico lijkt in de eerste instantie lekker ruim en open na die nauwe paden met aanstekelijke mariachimuziek, wat oplucht aangezien het smerige, bedompte bordeel in Bangladesh (nog) erger aanvoelde dan wat we in Bangkok zagen. Dit blijkt ijdele hoop wanneer we doorkrijgen dat Glawogger de documentaire bewust zo heeft geconstrueerd waarbij iedere plek erger is dan de vorige.
Het Mexico segment heeft als enige wat comic relief, wanneer een gepensioneerde prostituee vertelt dat ze in haar hoogtijdagen 40 man per dag aan hun gerief hielp en wat haar specialiteiten waren. Uiteraard worden vanille & chocolade (haar twee borsten) er bij deze monoloog uitgefloept waarna ze lijkt te vergeten dat haar jongens eruit hangen tijdens de rest van haar verhaal. Het is echter ook hier dat de documentaire dieper gaat en het echte leed bij een aantal vrouwen laat zien, totaal in tranen. Er wordt gebeden tot de dood dat deze haar ophaalt. Het verhaal eindigt weinig hoopvol met twee hoertjes die crack roken om wat ze doen draaglijk te maken, een vicieuze cirkel natuurlijk. Hier gaat de camera ook voor het eerst mee achter de deur, waar ons getoond wordt hoe klinisch, onpersoonlijk en afstandelijk een trick voor deze vrouwen in zijn werk gaat. Nee, er iets niets glorieus aan.
Whore's Glory is een indrukwekkende en visueel prachtige documentaire die een openhartig beeld geeft van de seksindustrie. Het kostte Glawogger vier jaar om deze film te maken en het is begrijpelijk waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten